Beeldbouwen met piepschuim

En dan zit je op een zaterdagmiddag met een groot blok piepschuim voor je. De opdracht is om daar een beeld van te maken. Met acht cursisten zijn we te gast bij Tabak & Naus in Gouda. We krijgen drie zaterdagmiddagen de tijd om iets uit het blok piepschuim te halen. Een uitdaging zo blijkt.

De meesten van ons zijn gewend om van niets iets op te bouwen. Bijvoorbeeld met klei of was. Nu moet er uit het blok piepschuim materiaal worden weggehaald om tot iets te komen. En waarmee doe je dat? Op de tafel worden zagen, messen en raspen gelegd. Het gevecht met het blok gaat beginnen.

 
En ohw, wat geeft het een rommel. Met acht cursisten krijg je algauw het gevoel dat je in een sneeuwlandschap staat. Overal is het wit en de sneeuwhoogte groeit gestaag.

Aan het einde van middag hebben de meesten toch al enige vorm kunnen geven aan hun blok. Ik ben er nog lang niet voor mijn gevoel, maar misschien wil ik wel teveel. In mijn hoofd zit een dikke dame, een erg dikke dame. Ze komt alleen nog uit dat blok. We horen dat de week erop de eerste afwerking staat gepland. Diegenen die nog niet klaar zijn mogen een uurtje eerder komen. Gelukkig denk ik...

Week 2 start ik met het in versneld tempo zagen, vijlen en raspen van de romp die inmiddels is ontstaan uit het blok. Met wat hulp van Jelle, die de basis voor het hoofd alvast vormgeeft, kan ik toch gelijk mee oplopen met de andere cursisten.
Aan het einde van de middag staat de dame in acrylic one laag; een component die je aanbrengt over het piepschuim en waarmee je een harde laag creëert. Op naar week 3.

De laatste middag wordt besteed aan het kleuren van het beeld. Ook dit is een arbeidsintensieve klus. Laagje voor laagje breng je kleur aan. Laagje voor laagje moet de acrylverf drogen. Ook hier gaat tijd inzitten, veel tijd. Zoveel tijd dat ik besluit de dame thuis verder af te werken.

Met nog wat extra geduld, plakwerk en een vernislaag is de dame uiteindelijk klaar.

Mag ik je voorstellen aan: Miss Swimsuit

Hoezo beperking?

De laatste weken een mooi project onder handen gehad; de zoektocht naar een herinneringsgeschenk passend bij een reünie. Het is een tocht geworden waarin mensen een hoofdrol speelden; Vrolijke mensen, die leuke dingen met elkaar doen.

Wars van catalogi en beurzen met relatiegeschenken op zoek gegaan naar iets dat het thema 'alles wat menselijk mogelijk is' kon dragen. Een zin die op een van de laatste corporate uitingen heeft gestaan van het niet meer bestaande bedrijf Minihouse, het latere Multihouse. Menselijk mogelijk... een opstap naar mensen met een beperking, die we eigenlijk allemaal stuk voor stuk zijn. Een verdere opstap naar mensen met een verstandelijke beperking, mensen voor wie niet alles mogelijk is.

En zo ga ik op bezoek bij Jans Pakhuys in Amersfoort. In de winkel, galerie en atelier wordt dagbesteding geboden aan vijftig mensen met een verstandelijke beperking. Jans Pakhuys is een inspirerende en leerzame werkplek, middenin de maatschappij.
Op mijn vraag of een van de kunstenaars iets kan ontwerpen dat in het teken staat van het elkaar na zoveel jaar weer ontmoeten wordt mij Klaasje de Graaf aangereikt.

Het blijkt de gouden tip. Uit de hand van Klaasje ontstaat een prachtig ontwerp, dat zij zelf omschrijft als: 'Vrolijke mensen, die leuke dingen met elkaar doen."

Met het ontwerp van Klaasje onder de arm ga ik naar Schoonhoven Keramiek. Een bedrijf dat nog op ambachtelijke wijze keramiek maakt. Ik krijg te zien hoe dit bedrijf van 1 ontwerp 300 kunstborden gemaakt. Een productieproces waar heel veel handwerk aan te pas komt. Ambachtelijk werk, vakmanschap, mensenwerk.

Het eindresultaat mag er wezen. Een uniek bord dat met de inzet van vele handen tot stand is gekomen. Een bord dat de blijdschap visualiseert van al die mensen die elkaar na zoveel jaren weer terugzagen. Vrolijke mensen, die leuke dingen met elkaar deden en eigenlijk nog steeds doen.

Dankjewel Klaasje.

T regent tranen

Den Haag, een regenachtige dag met af en toe een vleugje zon. Het is rustig op straat. Mijn raam staat op een kier. De internationale school die normaliter het bezoek- en vertrekadres is van nannies met hun zorgkindertjes en stoere mama's en papa's op bakfietsen is gesloten. Nederland heeft vakantie; serene rust op de Nassaulaan.

Plots wordt de stilte verstoord. Van mijn werkplek hoor ik beroering buiten. Het klinkt alsof iemand ergens niet mee eens is. Het stemverheffen houdt aan, ik kan het niet verstaan. De afstand maakt het lastig.

Ik kijk uit m'n raam en zie een gezinnetje met volbepakte fietstassen schuilen onder de oude kastjebomen in de straat. Blote benen, sandalen, verschoten (iets te kleine) regenjassen. Mama deelt appeltjes uit. Papa staat er bij alsof hij het naar zijn zin heeft. Mijn grijze cellen vormen algauw een plaatje: vakantie in eigen land, het mag niet veel kosten, "we gaan op fietsvakantie" was papa's idee.

En nu is het zover, de fietsvakantie. Nederland heeft de hele week al hinder van een tranend wolkendek. Het is nergens weer voor, niet voor het strand, niet voor de camping, niet voor een fietsvakantie. Onderstaand scenario speelt zich af onder mijn raam:

Mama heeft haar appeltje op en staat met haar klokhuis en haar plastic tasje met de resterende appeltjes in de hand. Ze draait linksom weg van haar gezin en begint te lopen. Haar klokhuis in de hand. Ze passeert de eerste boom, de tweede boom, de derde boom, de prullenbak, ze gooit haar klokhuis weg, en dan...

dan loopt ze door, de vierde boom. Ze kijkt heel even om. Snel gaat ze achter de vierde boom staan. Uit het zicht van man en kinderen. Ze kijkt over het water van de aangrenzende sloot. Haar schouders zakken naar beneden. Een minuut gaat voorbij, de tweede minuut tikt weg. Langzaam gaat haar rechterhand omhoog, ze pakt de binnenrand van haar regenjas. Daar zit een randje fleeche-stof is verwerkt. Ze draait haar hoofd een tikkeltje naar rechts. Ze huilt. Ik zie een intens verdrietig gezicht. Ze veegt haar tranen weg. Een paar seconden later, een diepe zucht, de schouders heffen zich weer op. Een tweede zucht. Nog één keer vegen haar vingers over jukbeenderen. Ze vermant zich. Dan draait ze zich weer om en loopt, alsof er niets aan de hand is, terug naar haar gezin.

Papa en kinderen staan al weer klaar om verder te fietsen. Mama stapt ook weer op en fiets voorop. Haar tranen zijn gestopt, de regen inmiddels ook.

Zomaar een regenachtige dag met een vleugje zon...

Heeft u iets over voor...

Prinsengrachtconcert 2011, broer met boot, een uitbundige zon, gezellige vrienden en een heerlijk wijntje maken het een bijzondere avond. Totdat ik zo onhandig in mijn eigen glas trap (ja, fout, geen schoenen aan en echt glas aan boord). Om een lang verhaal kort te maken, eind september lig op een operatietafel waar een chirurg op zoek gaat naar de laatste resten van het wijnglas. Hij vindt ze en ik mag in de loop van de dag naar huis.
Met de bus, want ja, wie val je er mee lastig midden op de dag. Voorzichtig lopend op een voet en voorvoet meld ik mij bij de bushalte voor het ziekenhuis. Ik raak in gesprek met een aardige vrouw, ook uit Waddinxveen zo blijkt. We raken in gesprek. "Jij woont toch op de Eksterdreef?" vraag ze. "Ja" antwoord ik met een vragende blik in mijn ogen. "Ik ben bij je aan de deur geweest voor een collecte. Heeft u iets over voor... Je was een van de weinigen die die avond opendeed en een praatje maakte". Goh, dacht ik, dat dat zo'n indruk heeft gemaakt. Ik weet wel dat ik collectanten meestal wat geef. De reden? Ik heb ooit zelf een keer gecollecteerd en dat is echt geen leuke job. Deuren gaan niet open, of weer veel te snel dicht. Met het opengaan van een deur dringen de luchten van eten of andere zaken je neus binnen. En dan moet je rustig wachten of iemand bereid is om geld in je bus te stoppen. De deur sluit en op naar de volgende deur, bellen, wachten...

De collectant van toen, begeleidt mij op die middag tot aan mijn voordeur. Ze vertelt onderweg dat ze werkeloos is geworden door een reorganisatie en dat ze het even niet ziet zitten. Ik herken de situatie. Ook ik zat er middenin. "Probeer er anders naar te kijken", raad ik aan aan. "Ww is vervelend, natuurlijk, daar wil je zo snel mogelijk van af. Maar als je een blik in je ogen hebt dat je er van baalt, heb je de verkeerde uitstraling om een nieuwe uitdaging te vinden. Zie het als een tijdelijke sabbatical, dat klinkt veel leuker en je straalt daarmee ook meer energie uit". Ik bedank haar voor haar goede zorgen en we nemen afscheid.

Wat schetst mijn verbazing dat ik haar weer zomaar tegenkom. Dit keer wachtend op een trein richting Gouda. Toeval? Ik weet het niet. Zij is op weg naar een reünie van uitzendbureau Start in Rotterdam. Ze heeft er zin in, maar is wel wat nerveus. "Hoe is het met je zoektocht naar een baan? vraag ik terwijl ik enthousiast vertel dat in zelf een nieuwe werkkring heb gevonden."Dat sabbatical-verhaal van jou, dat helpt me. Het klopt dat je er anders in staat. Toch zou ik graag snel weer aan het werk willen. Ik wil onder de mensen blijven". Spontaan bied ik haar aan dat ik naar haar cv en haar sollicitatiebrieven wil kijken. Wie weet kan ik met mijn schrijfervaring haar een duwtje de goede kant opgeven. Ik geef haar mijn visitekaartje en wens haar een leuke reünie. De trein stopt inmiddels op station Gouda.

Enkele dagen later wordt mijn mailbox verblijdt met een berichtje van Anja (eindelijk weet ik haar naam). Ze heeft me haar cv toegestuurd en ook twee voorbeelden van sollicitatiebrieven. Deze laatste kon ik niet openen. Mailtje terug met verzoek om een recente foto en een versie van de brieven in .doc zodat ik ze wel kan openen. De foto komt per mail, de brieven vind ik in print de volgende dag in mijn brievenbus.

Mijn voorgevoel was goed geweest, cv en brieven rammelden. Daar wordt je niet op uitgenodigd. En terwijl Anja met man een weekje richting Duitsland was heb ik haar cv onder handen genomen en heb ik een voorbeeldbrief voor haar opgesteld. Met daarbij de tip: verdiep je in de organisatie waar je wil gaan werken. Laat in je brief zien dat je je verdiept hebt. Haal bijvoorbeeld een zinsnede uit de website van de organisatie aan. Schrijf naar de lezer toe, waar zoeken zij naar en hoe denk jij dit in te kunnen vullen. Leeftijd kan tegen je zijn, maar ook geweldig voor je werken. Je hebt ervaring, levenservaring, senioriteit, you name it.

Op vrijdag het pakketje post per mail verstuurd naar Anja. Een gepimpte cv inclusief recente foto, een volwassen sollicitatiebrief en een goede dosis zelfvertrouwen moeten het werk nu gaan doen...


Zojuist een mail van Anja gekregen. Ze is blij met mijn tips en bijdrage. Anja komt binnenkort zeker weer aan de deur, niet als collectant, maar om te vieren dat het haar is gelukt om een baan te vinden. Daar ben ik van overtuigd. Mooi om elkaar zo te helpen.

Heeft ù iets over voor...

Door moeten werken als je even ziek bent...

Hazerswoude, 10 febr 2011

Het is een mooie zonnige winterdag. Nederland staat op de schaats. In multifunctioneel centrum Het Anker worden de laatste voorbereidingen getroffen voor de eerste ZZP-meeting. Initiatiefnemer is Gejus van Diggele, chairman van Het Anker en al jaren freelancer. Hij heeft in zijn netwerk ZZP'ers uitgenodigd om elkaar vandaag te ontmoeten en ervaringen te delen.

Twintig mogelijk herkenbare problemen zijn de geïnteresseerden per mail voorgelegd met de vraag om er een persoonlijke top 5 van te maken. Ruim vijftig gaven response op de 'kleine enquête' en daarvan zitten er nu ruim veertig in de zaal. Na een korte inleiding en een voorstelronde leidt de vlot babbelende Gejus de zaal naar de uitkomst van het onderzoek. Zaken als 'de goede website' en 'het zakelijk inzetten van social media' staan hoog op de lijst. Het verrast niemand dan 'acquisitie' aan top staat en daarmee het thema wordt van deze eerste ontmoeting.

Over en weer worden ervaringen en tips uitgewisseld; van aanbevelingen door derden, jezelf makkelijker kunnen verkopen als je werk zichtbaar is tot het toespitsen op wat je echt wilt en dat kenbaar maken. Er worden aantekeningen gemaakt, kaartjes uitgewisseld en flink veel handen geschud. Hiermee is de eerste bijeenkomst een succes geworden.

Gejus sluit af met de constatering dat het punt 'door moeten werken als je even ziek bent' door niemand als probleem werd aangemeld; score 0 dus.
Blijkbaar is het ZZP zijn een gezonde instelling :).

De herkenbare problemen gerangschikt op het aantal scorepunten:

1. acquisitie: het vinden/benaderen van prospects en scoren van opdrachten
2. een goede website ontwikkelen en zelf bijhouden
3. zelfdiscipline, altijd productief moeten zijn
4. hoe kan ik social media effectief zakelijk gebruiken
5. effectief reclame maken voor jezelf (met weinig of geen budget)
6. begroten: vooraf je uren en andere kosten inschatten
7. vinden van goede (project)partners om mee samen te werken
8. te druk om tijd te vinden om aan werving te doen
9. hoe maak ik van een offerte ook werkelijk een opdracht
10. moeilijk om altijd optimistisch naar de toekomst te kijken
12. administratie, zelf doen of uitbesteden
13. teveel met details bezig zijn waardoor je overzicht mist
14. jezelf presenteren, hoe kom ik over op anderen
15. werk combineren met kinderen, gezin, huishouden, hobby's
16. planning, het steeds weer stipt opleveren van je werk
17. knagende twijfel aan jezelf: doe ik het wel goed genoeg
18. hoe bepaal ik mijn uurtarief
19. de spanning van elke keer weer ‘examen’ te moeten doen
20. auto en uiterlijk, welk beeld zet ik van mezelf neer

Vijfen en zessen

Overveen, maandag 30 jan, rond de klok van 13 uur; met een licht gespannen vrolijkheid rijden wij het imposante terrein op van Landgoed Duinlust. Karo en ik, beiden uitgenodigd om een Quick Balance Scan te krijgen. Karo is zeer geïnteresseerd omdat zij energie-coach is, ik ben vooral nieuwsgierig.

Landgoed Duinlust biedt een bijzonder podium voor onder andere health, wellness, kunst, werken, vergaderen en evenementen. Mind, body en soul in een omgeving die wordt gekenmerkt door stilte, rust en weldaad. In een van de kamers van het prachtige pand bezoeken wij Jan Roland Vergeer, Qantum Scan Business Coaching. Ik ontmoette hem enige weken geleden op een workshop. Zijn verhaal hoe hij bij mensen de disbalans in hun lijf kan scannen intrigeerde mij; ik zag een synergie met Karo en bood hem aan kennis met haar te maken.

En zo staan we in het kantoor van Quantum Response Business waar Jan Roland en zijn collega Loes de apparatuur laten zien waar de scans mee worden gemaakt. Jan Roland vertelt over quantumfysische technologie die data uit het menselijk bio-informatie veld registreert en verwerkt tot een blauwdruk van je lichaam, geest en ziel. Meting zus en zo, stressbelasting, energielekken, alles komt voorbij. Het is duidelijk niet mijn vakgebied, wel dat van de drie anderen. Zij zijn er alle drie enthousiast over en wakkeren mijn nieuwsgierig verder aan.

Karo gaat als eerste aan de scan. Ze krijgt een koptelefoon op haar hoofd en er wordt een laser op haar voorhoofd gericht. Ik zie een klein roze lichtje. Het doet denken aan zo'n lasergun-punt uit een zware-jongens-crimi. Karo zit er ontspannen bij en laat het gebeuren. Terwijl de QuantumScan zijn werk doet kunnen we het geheel volgen op een beeldscherm. We zien energiewaarden en energiecurven van alle relevante lichaamsdelen voorbij komen.

Daarna ben ik aan de beurt. Laserpunt op het voorhoofd en koptelefoon op. Elke keer dat er een meetpunt oplicht op de monitor hoor ik een piepje. En ik zie getallen verschijnen, waarden van 3, 4, 5 en 6.
" De vijven en zessen, daar focussen wij ons op" zegt Jan Roland. "Dat zijn waarden die naar beneden gebracht moeten worden, daar is het lichaam in disbalans".

Na het scannen beginnen Jan Roland en Loes met de analyse en interpretatie van de gescande waarden. Aan Karo zien zij dat zij goed in haar energie zit. Mooie waarden, mooie balans. Ook bij mij maar, wel met een disbalans; 'Vijven en zessen' op de hartlijn. Aiijjj... Op dat moment laat zich de coach in Jan Roland zien. Hij vertelt dat disbalans op de hartlijn ontstaat door emotionele zaken die je hebt meegemaakt, aanslagen op je ziel, hartenpijn. Die heb ik dus niet verwerkt, ik heb ze opgeslagen in mijn systeem, niet handig dus. Ik krijg tips mee om van mijn vijven en zessen weer drietjes en viertjes te kunnen maken.

Drie uur later gaan we weer op weg naar huis, na nog even door de gangen van het bijzondere landgoed te wandelen.

Een ervaring rijker. Een middag doorgebracht met drie energie-coaches; dat is dus een boost aan coaching, mijn batterij is weer opgeladen, aan de slag met m'n vijven en zessen.

meer info over de Quick Balance Scan?
Neem contact op met Jan Roland Vergeer 06 22 37 55 52

Waterworkshop deel II: Pi

We gaan weer even terug naar de waterworkshop van begin december...

Pi, mijn eerste reactie was, o ja, pi, het berekenen van de omtrek van een cirkel (2πr waarbij r de straal is) het getal π, een wiskundige constante, met in decimale notatie de getalswaarde 3,141592653... Dit even voor de wiskundigen onder ons.
Zij die daar niets mee hebben, kunnen nu onthouden dat pi ook voor water staat. Het zogenaamde piMag-water.

Tijdens de waterworkshop werd water geschonken. Speciaal water, aldus de gastvrouw, ondanks dat het gewoon Haags leidingwater is. Het getapte water had zij door een filter laten lopen; het zogenaamde PiMag watersysteem. Het filter zorgt er voor dat de smaak van het water zachter is en dat het water 'levend' wordt; meer mineralen en naar het schijnt krijgt het water de perfecte pH-waarde voor je lijf et cetera. Een mooi verhaal, of het klopt...?

In concreto, ik heb zo'n filtersysteem aangeschaft en zit sinds een maand nu aan het piMag-water. Ik red zo'n twee liter per dag. Of het wat voor mij gaat doen? Tijd zal het leren. In ieder geval spoelt het lekker door; twee liter er in, twee liter er uit, een eigen waterflow; mijn 'cirkel' is rond.

meer info over het watersysteem?
mail Karo van der Burgt karo@xs4all.nl