Den Haag, een regenachtige dag met af en toe een vleugje zon. Het is rustig op straat. Mijn raam staat op een kier. De internationale school die normaliter het bezoek- en vertrekadres is van nannies met hun zorgkindertjes en stoere mama's en papa's op bakfietsen is gesloten. Nederland heeft vakantie; serene rust op de Nassaulaan.
Plots wordt de stilte verstoord. Van mijn werkplek hoor ik beroering buiten. Het klinkt alsof iemand ergens niet mee eens is. Het stemverheffen houdt aan, ik kan het niet verstaan. De afstand maakt het lastig.
Ik kijk uit m'n raam en zie een gezinnetje met volbepakte fietstassen schuilen onder de oude kastjebomen in de straat. Blote benen, sandalen, verschoten (iets te kleine) regenjassen. Mama deelt appeltjes uit. Papa staat er bij alsof hij het naar zijn zin heeft. Mijn grijze cellen vormen algauw een plaatje: vakantie in eigen land, het mag niet veel kosten, "we gaan op fietsvakantie" was papa's idee.
En nu is het zover, de fietsvakantie. Nederland heeft de hele week al hinder van een tranend wolkendek. Het is nergens weer voor, niet voor het strand, niet voor de camping, niet voor een fietsvakantie. Onderstaand scenario speelt zich af onder mijn raam:
Mama heeft haar appeltje op en staat met haar klokhuis en haar plastic tasje met de resterende appeltjes in de hand. Ze draait linksom weg van haar gezin en begint te lopen. Haar klokhuis in de hand. Ze passeert de eerste boom, de tweede boom, de derde boom, de prullenbak, ze gooit haar klokhuis weg, en dan...
dan loopt ze door, de vierde boom. Ze kijkt heel even om. Snel gaat ze achter de vierde boom staan. Uit het zicht van man en kinderen. Ze kijkt over het water van de aangrenzende sloot. Haar schouders zakken naar beneden. Een minuut gaat voorbij, de tweede minuut tikt weg. Langzaam gaat haar rechterhand omhoog, ze pakt de binnenrand van haar regenjas. Daar zit een randje fleeche-stof is verwerkt. Ze draait haar hoofd een tikkeltje naar rechts. Ze huilt. Ik zie een intens verdrietig gezicht. Ze veegt haar tranen weg. Een paar seconden later, een diepe zucht, de schouders heffen zich weer op. Een tweede zucht. Nog één keer vegen haar vingers over jukbeenderen. Ze vermant zich. Dan draait ze zich weer om en loopt, alsof er niets aan de hand is, terug naar haar gezin.
Papa en kinderen staan al weer klaar om verder te fietsen. Mama stapt ook weer op en fiets voorop. Haar tranen zijn gestopt, de regen inmiddels ook.
Zomaar een regenachtige dag met een vleugje zon...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten