Prinsengrachtconcert 2011, broer met boot, een uitbundige zon, gezellige vrienden en een heerlijk wijntje maken het een bijzondere avond. Totdat ik zo onhandig in mijn eigen glas trap (ja, fout, geen schoenen aan en echt glas aan boord). Om een lang verhaal kort te maken, eind september lig op een operatietafel waar een chirurg op zoek gaat naar de laatste resten van het wijnglas. Hij vindt ze en ik mag in de loop van de dag naar huis.
Met de bus, want ja, wie val je er mee lastig midden op de dag. Voorzichtig lopend op een voet en voorvoet meld ik mij bij de bushalte voor het ziekenhuis. Ik raak in gesprek met een aardige vrouw, ook uit Waddinxveen zo blijkt. We raken in gesprek. "Jij woont toch op de Eksterdreef?" vraag ze. "Ja" antwoord ik met een vragende blik in mijn ogen. "Ik ben bij je aan de deur geweest voor een collecte. Heeft u iets over voor... Je was een van de weinigen die die avond opendeed en een praatje maakte". Goh, dacht ik, dat dat zo'n indruk heeft gemaakt. Ik weet wel dat ik collectanten meestal wat geef. De reden? Ik heb ooit zelf een keer gecollecteerd en dat is echt geen leuke job. Deuren gaan niet open, of weer veel te snel dicht. Met het opengaan van een deur dringen de luchten van eten of andere zaken je neus binnen. En dan moet je rustig wachten of iemand bereid is om geld in je bus te stoppen. De deur sluit en op naar de volgende deur, bellen, wachten...
De collectant van toen, begeleidt mij op die middag tot aan mijn voordeur. Ze vertelt onderweg dat ze werkeloos is geworden door een reorganisatie en dat ze het even niet ziet zitten. Ik herken de situatie. Ook ik zat er middenin. "Probeer er anders naar te kijken", raad ik aan aan. "Ww is vervelend, natuurlijk, daar wil je zo snel mogelijk van af. Maar als je een blik in je ogen hebt dat je er van baalt, heb je de verkeerde uitstraling om een nieuwe uitdaging te vinden. Zie het als een tijdelijke sabbatical, dat klinkt veel leuker en je straalt daarmee ook meer energie uit". Ik bedank haar voor haar goede zorgen en we nemen afscheid.
Wat schetst mijn verbazing dat ik haar weer zomaar tegenkom. Dit keer wachtend op een trein richting Gouda. Toeval? Ik weet het niet. Zij is op weg naar een reünie van uitzendbureau Start in Rotterdam. Ze heeft er zin in, maar is wel wat nerveus. "Hoe is het met je zoektocht naar een baan? vraag ik terwijl ik enthousiast vertel dat in zelf een nieuwe werkkring heb gevonden."Dat sabbatical-verhaal van jou, dat helpt me. Het klopt dat je er anders in staat. Toch zou ik graag snel weer aan het werk willen. Ik wil onder de mensen blijven". Spontaan bied ik haar aan dat ik naar haar cv en haar sollicitatiebrieven wil kijken. Wie weet kan ik met mijn schrijfervaring haar een duwtje de goede kant opgeven. Ik geef haar mijn visitekaartje en wens haar een leuke reünie. De trein stopt inmiddels op station Gouda.
Enkele dagen later wordt mijn mailbox verblijdt met een berichtje van Anja (eindelijk weet ik haar naam). Ze heeft me haar cv toegestuurd en ook twee voorbeelden van sollicitatiebrieven. Deze laatste kon ik niet openen. Mailtje terug met verzoek om een recente foto en een versie van de brieven in .doc zodat ik ze wel kan openen. De foto komt per mail, de brieven vind ik in print de volgende dag in mijn brievenbus.
Mijn voorgevoel was goed geweest, cv en brieven rammelden. Daar wordt je niet op uitgenodigd. En terwijl Anja met man een weekje richting Duitsland was heb ik haar cv onder handen genomen en heb ik een voorbeeldbrief voor haar opgesteld. Met daarbij de tip: verdiep je in de organisatie waar je wil gaan werken. Laat in je brief zien dat je je verdiept hebt. Haal bijvoorbeeld een zinsnede uit de website van de organisatie aan. Schrijf naar de lezer toe, waar zoeken zij naar en hoe denk jij dit in te kunnen vullen. Leeftijd kan tegen je zijn, maar ook geweldig voor je werken. Je hebt ervaring, levenservaring, senioriteit, you name it.
Op vrijdag het pakketje post per mail verstuurd naar Anja. Een gepimpte cv inclusief recente foto, een volwassen sollicitatiebrief en een goede dosis zelfvertrouwen moeten het werk nu gaan doen...
Zojuist een mail van Anja gekregen. Ze is blij met mijn tips en bijdrage. Anja komt binnenkort zeker weer aan de deur, niet als collectant, maar om te vieren dat het haar is gelukt om een baan te vinden. Daar ben ik van overtuigd. Mooi om elkaar zo te helpen.
Heeft ù iets over voor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten